خشونت‌ها در سودان نتیجه سیاست‌های واشنگتن است

خشونت‌ها در سودان نتیجه سیاست‌های واشنگتن است

روزنامه آمریکایی نیویورک‌تایمز در مقاله‌ای درباره مسئولیت واشنگتن در قبال خشونت‌ها یی که در سودان رخ می‌دهد، نوشت: آمریکا به جای گوش دادن به کسانی که به دنبال اصلاح وضعیت و نمایندگی سیاسی واقعی در سودان هستند، اولویت خود را روی نظامیان فاسد متمرکز کرده است.

نویسنده این مقاله که «ژاکلین برنز» مشاور سابق فرستاده ویژه آمریکا به سودان و سودان جنوبی است، در ادامه نوشت: واشنگتن به شدت بر امتیازدهی و تقسیم قدرت بین گروه‌های مسلح در سودان تمرکز کرده و برای دستیابی به توافقنامه صلح بین این دو گروه تلاش می‌کند اما عامل خشونت و ناآرامی ها در سودان، خود ایالات متحده آمریکاست.

وی همچنین خاطر نشان کرد تنش‌هایی که از ماه‌ها پیش بین دو فرمانده نظامی، ژنرال عبدالفتاح البرهان، رئیس شورای حاکمیتی نظامی و نیروهای پشتیبانی سریع به فرماندهی ژنرال حمیدتی در موضوع واگذاری قدرت به یک دولت غیرنظامی تشدید شده بود، سرانجام منجر به آغاز یک بحران سیاسی پیچیده در سودان شد.

ژاکلین برنز نوشت تحلیلگران معتقدند جنبش‌هایی که به سرنگونی دولت عمر البشیر کمک کردند بسیار ضعیف و غیرسازمان‌یافته بودند، به طوری که نمی‌توانند در صحنه تحولات سیاسی با شبه نظامیان مسلح رقابت کنند.

وی افزود: این موارد، عوامل بالقوه خشونت هستند اما در واقع مشکلات به فراتر از اینها بازمی‌گردد.

این نویسنده آمریکایی در ادامه می‌افزاید: پس از توافقنامه صلح در سال ۲۰۰۵، جامعه بین‌المللی در یک الگوی آشنا از مذاکرات صلح بی‌پایان در سودان قرار گرفت که به طور متناوب از طریق میانجی‌گران مختلف انجام شده اما به سرانجام نمی‌رسد.

وی افزود: مشکل این است که حل‌وفصل این مناقشه، که بر امضای توافقنامه‌های صلح متمرکز است، قدرت را بین گروه‌های مسلح تقسیم ‌می‌کند، امری که به ندرت منجر به صلح پایدار می‌شود، تا جایی که اثرات چنین تلاش‌های نادرستی در خرابه‌ها و ویرانی‌های امروز در خارطوم، کاملا آشکار و قابل رویت است‌.

مشاور سابق فرستاده ویژه آمریکا به سودان، در ادامه می‌نویسد: من بارها و بارها این اتفاق را در سودان جنوبی دیده‌ام، زمانی که با برخی از رهبران گروه‌های مسلح تعامل داشتم، آنها بیشتر به تماشای مسابقات فوتبال از طریق تلویزیون، وقت‌گذرانی در استخر هتل‌ها و برنامه‌ریزی برای جلساتی که به نفع خودشان بود، تمایل داشتند تا اینکه‌ در مورد خشونتی که مردم را تحت تاثیر قرار می‌دهد، بحث کنند.

وی تصریح کرد: مداخله‌گران بین‌المللی در امور سودان مثل اتحادیه آفریقا و سازمان‌ملل، با حمایت آمریکا و اتحادیه‌اروپا، این گروه‌های مسلح را به عنوان دلالان قدرت یا تنها صدای معتبری که باید شنیده شود، مشروعیت می‌بخشند و از مردم سودان می‌خواهند که بی‌سروصدا منتظر بمانند در حالی که نوبت ‌آنها هرگز نمی‌رسد.

ژاکلین برنز ادامه داد: در سال ۲۰۱۱ با فرستاده ویژه آمریکا در سودان و سودان جنوبی شروع به همکاری کردم اما آنقدر بر کسب امتیازات، تقسیم قدرت بین گروه‌های مسلح و دستیابی به توافقنامه صلح امضا شده متمرکز بودیم که علی‌رغم نارضایتی‌های موجود در مورد نیاز به فراگیری و صلح پایدار، این هدف بلندمدت را از دست دادیم.

نویسنده در پایان گفت: اگر جامعه جهانی همچنان مثل گذشته به جای شنیدن صدای نمایندگان سیاسی واقعی که به دنبال اصلاحات ساختاری در سودان هستند، اولویت را بر گروه‌های مسلح و شورشی و فاسد بگذارد، نمی‌توان نتیجه‌ای جز ادامه چرخه خشونت و رنج انسانی، انتظار داشت، همان چیزی که سودان در هفته گذشته شاهد آن بود.